Tijd voor mijzelf
Ik ben redelijk vroeg wakker vandaag. Mijn bed ligt heerlijk, maar toch sta ik op. Het hele huis is nog stil. Ik kleed me aan, pak de riem van de hond en loop lekker naar buiten.
In de verte nog iemand die zijn hond al uit laat, maar verder is het verrassend stil. Het is al 7.15 uur. De wereld is echt aan het vertragen.
Normaal gesproken is het op zaterdag ochtend echt al drukker op straat.
Er moet immers in gezinnen gesport worden, er zijn familie uitjes gepland, de weekboodschappen worden gedaan, maar nu is het stil op straat.
Het is fris, maar de zon schijnt en de lucht is strak blauw. Ik geniet ervan, even niemand om me heen.
De kinderen thuis van school, mijn man werkt thuis. Ik heb geen afspraken in mijn praktijk. Het gaat goed hoor met elkaar maar het huis is vol en ik mis de momenten voor mezelf.
Het is voor veel mensen herkenbaar waarschijnlijk. Gek hé, aan de ene kant missen we onze sociale contacten met collega’s, familie en vrienden en aan de andere kant missen we het moment voor onszelf.
Zo met mijn eigen gedachten loop ik te denken aan wat er allemaal gaande is in de wereld, in Nederland, in mijn buurt, met mijn familie. Wat een enorme impact het heeft op ons allemaal. Er is niemand die niet geraakt wordt op wat voor manier dan ook door deze situatie.
Terwijl ik zo loop gaat mijn hart uit naar de mensen in de zorg, mijn eigen dochter is ook vierdejaars verpleegkunde student in het ziekenhuis. Hoewel de studenten echt wel afgeschermd worden, krijgt ze er toch veel van mee. Heel heftige situaties en dan ben je pas 20 jaar, denk ik dan. Waar komen ze voor te staan? Wat zien ze? Al die doodzieke mensen en hun familie waarbij de verpleegkundige alleen aan de telefoon hen mogen vertellen hoe het met hun dierbaren is. Het raakt me heel diep als ik er bij stil sta. Verhalen die ik hoor van overleden waar geen afscheid van genomen kan worden. Niet naar familie of vrienden kunnen om bij te staan bij dit verlies. Geen knuffel, kus of hand die vastgehouden mag worden.
Ik denk ook aan de kinderen en volwassen cliënten die ik 2 weken geleden nog in mijn praktijk zag. Mensen die ergens mee worstelen, die ergens in vastlopen. Dat is nu natuurlijk niet ineens opgelost. Ik kan ze nu niet live zien. Ik zoek naar een manier om ze bij te kunnen staan. Ik heb voor een aantal kinderen al een filmpje opgenomen met een persoonlijke boodschap en daar ga ik nog mee door. Alle focus ligt nu op het virus, dat is logisch en dat is ook hard nodig, maar we mogen al het andere niet vergeten.
Tegenstrijdige behoeften.
Zo aan het eind van mijn ochtend wandeling voel ik me wat rustiger. De stilte en de natuur opzoeken heeft me weer kracht en inspiratie gebracht.
Ik ga de komende dagen nog wat videoboodschappen opnemen voor cliënten en gezinnen. Ik ga de tekst op mijn website aanpassen van gesloten naar: ‘open in een aangepaste vorm’. We kunnen videobellen. Als de behoefte écht groot is dan is het ook best mogelijk om, met alle voorschriften in acht genomen, elkaar één op één te ontmoeten. Ik heb behoefte aan tijd voor mezelf, maar ook behoefte aan contact en behoefte om een zinvolle bijdrage te leveren aan diegene die juist nu extra steun kunnen gebruiken. Wat ik om me heen hoor is dat er veel onrust, verdriet, onzekerheid en angst is . Voor wie het nodig heeft en de behoefte voelt: wees welkom en neem contact met me op, we vinden samen een gepaste manier.
Tijd voor mijzelf maar ook tijd voor jou.
Het gaat jullie goed. Blijf zoveel mogelijk thuis! Pas goed op jezelf en je omgeving en blijf vooral gezond.
Liefs Carola