Roeien met twee riemen.
Momenteel ontvang ik geen cliëntjes en cliënten in mijn praktijk.
De contacten die er zijn gaan via skype en zoom. Dat gaat best goed, we zien elkaar en we horen elkaar,
maar wat verlang ik weer naar fysieke mensen in mijn praktijk.
De 1,5 meter maatschappij
Tevens vraag ik me ook af wat er na deze periode zal veranderen. Hoe zal die “1,5 meter maatschappij” eruit gaan zien?
Is die voor een bepaalde periode of gaan we daar echt naar toe?
Ga ik ook werken van achter een scherm van plexiglas?
Hoe gaat het met al die prachtige materialen waar ik mee werk in de praktijk? De kleurpotloden, kwasten, spellen, kaarten, stenen, mijn playmobil poppetjes.
Gaat alles in de desinfectans als het is gebruikt? Nemen cliënten hun eigen materialen mee?
Ik werk meer niet dan wel met fysieke aanraking maar wel met nabijheid. Gaan we mondmaskers dragen, waardoor er een groot gedeelte van de non verbale taal in het gezicht wegvalt?
Ik weet het niet, niemand weet het nog en het houd me wel bezig.
Wat wordt ons “nieuwe normaal”?
Rouwen
In de rouw begeleiding werk ik met het duale proces. Ik symboliseer het vaak met een roeibootje met twee riemen.
Met dat roeibootje vaar je tussen twee eilanden. Het ene eiland staat voor verlies en het andere eiland staat voor de draad weer oppakken.
Als je roeit met beide roeispanen kun je van het ene naar het andere eilandje roeien, gebruik je maar 1 roeispaan dan blijf je rondcirkelen waar je bent, óf bij het eiland van verlies óf bij het eiland van de draad weer oppakken. Blijf je bij het eiland van verlies dan blijft alles somber en verdrietig. Blijf je bij het eiland van de draad weer oppakken dan ga je voorbij aan je verlies. Door hard te werken op school of in je baan, of door heel veel uit gaan met vrienden, door extreem te gaan sporten enz. sta je niet stil bij je verlies en dan is de kans groot dat het zich uiteindelijk toch een keer gaat laten zien, vaak in alle heftigheid.
Zo zie ik de situatie waar we nu in zitten ook. Het is een rouw proces waar we doorheen gaan. Als het scenario zo somber is als we nu horen, dan zal het nooit meer worden zoals het was en moeten we daar afscheid van nemen.
Het beste wat we dan kunnen doen is in ons roeibootje te stappen en beide riemen te gaan gebruiken. Ik zelf zal verdrietig zijn om het feit dat ik mijn werk niet meer kan doen zoals ik gewend ben en niet alleen in mijn werk, ook daarbuiten: Hoe gaan we bijvoorbeeld carnaval vieren in een 1,5 meter maatschappij? Ik roei ook naar mijn andere eiland, het eiland van de draad weer oppakken. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet, het hangt nog van zoveel ontwikkelingen en richtlijnen af, maar ik ga wel kijken op dat eiland.
Rouw is de achterkant van de liefde
Iets wat vaak wordt gezegd is: “rouw is de achterkant van de liefde”. Alles wat je verliest waar je veel van houdt horen hier bij, zoals je partner, je kind, je broer of zus, maar ook je baan, je huwelijk, je huis of je werk is. Bij al dat verlies ontstaat er rouw en hoe groter de liefde is of was hoe heftiger de rouw. Niet alleen de mate van liefde bepaalt de rouw, dat hangt met nog veel meer zaken samen, bijvoorbeeld ook met of je afscheid hebt kunnen nemen? Iets wat op dit moment heel, heel erg lastig is en wat in veel gevallen het verdriet en de rouw nog moeilijker zal maken.
Het is voor nu nog online, maar als je hulp kunt gebruiken in deze periode van rouw, dan kijk ik graag (online) met je mee naar hoe jouw eilandjes eruit zien en hoe jij je daartussen kunt verplaatsen. Hoe jij op beide eilandjes aan kunt leggen en hoe jij invulling kunt geven aan beide eilandjes.