‘Zelluf doen’ is misschien niet meer de uitspraak die je verwacht van een 50 jarige (of een 30 of een 40 jarige) Het is een uitspraak die past bij een peuter die niet meer mee geholpen wil worden, die het wel ‘zelluf’ kan.

Toch betrap ik mijzelf er ook nog regelmatig op, de afgelopen weken zelfs nog. Niet dat ik dat dan ook luid door het huis loop te roepen maar het klinkt wel luid in mijn hoofd.

Ik vraag me dan weer af hoe het komt dat hulp vragen zo moeilijk is? Of waarom het zo moeilijk is om aangeboden hulp aan te nemen? Dat zo’n peutertje alles Zelluf wil doen dat kennen we, het hoort erbij. Zeker niet altijd makkelijk als jij snel de deur uit moet en je peuter wil in alle rust zijn eigen schoenen nog aantrekken. Maar het past in opgroeien en steeds meer zelfstandig worden.

Als je kind opgroeit ontgroeien ze het Zelluf willen doen ook vaak wel weer en vinden ze het als puber fijn dat jij zoveel mogelijk voor ze doet, hun kamer opruimen, boterhammen smeren, naar de sportclub brengen, enz..

Ik merk dat de balans tussen het Zelluf willen doen en hulp vragen best heel lastig kan zijn. Waarom is het zo lastig om hulp te vragen of geboden hulp aan te nemen? Komt het door de opvoeding; “kom op dat kun je zelf” of “ik weet dat jij dat heel goed kunt”. Komt het door negatieve ervaringen toen je wel om hulp vroeg en die misschien niet kreeg? Wil je graag zelf de regie houden? Komt het door…..? Misschien is het wel een combinatie van factoren.

Zo wilde ik in de afgelopen weken mijn website veranderen. Dat heb ik eerder zelf gedaan en dat kon ik nu vast ook zelf. Dat is misschien ook wel zo maar iemand die het doet als zijn professie kan het sneller en misschien beter. Toch was het een hele stap om hulp te vragen. Ik heb het wel gedaan. Hulp voor mijn teksten en hulp om mijn website om te gaan zetten in een andere lay-out. En nu de stap eenmaal genomen is en ik de juiste mensen hier voor gevonden heb vind ik het zo heerlijk. Nu kan ik me weer bezig houden met de dingen die ik goed kan en waar ik de professional in ben.

Ook in het ouderschap kan het soms fijn zijn om wat hulp te krijgen. Er is een gezegde: It takes a village te raise a child. ofwel,” Er is een dorp nodig om een kind op te voeden”. Als ik naar de verhalen van mijn oma en ook nog van mijn moeder luisterde dan werden de kinderen ook door veel meer mensen opgevoed. Opa’s en oma’s, de buurt, broers en zussen. Families woonde dichter bij elkaar er was een groot gemeenschapsgevoel. Nu waaieren kinderen uit de gezinnen verder uit. We spreken onze familie minder vaak. Met wie bespreken we onze problemen en bij wie kunnen onze kinderen nog meer terecht? We doen het wel ZELLUF. Daarbij komt dat moeders ook meer ballen in de lucht hebben te houden dan voorheen doordat ze naast hun gezin ook werken en dus meer van huis zijn. Een hele goede ontwikkeling maar in sommige gevallen kom je dan oren, ogen én tijd tekort.

In mijn eigen leven heb ik meerdere malen mee gemaakt dat het zelluf willen doen niet meer lukte. En dan gaat het niet alleen om een website bouwen. Ook in mijn persoonlijke leven en in dat van ons gezin is het soms fijn geweest om hulp te krijgen van een coach/deskundige die even mee kijkt om samen te kijken waar het wringt en wat mogelijke oplossingen zijn. Als coach vind ik het zelf sowieso heel belangrijk om een coach te hebben waar ik bij kan ventileren en die mee kijkt naar mijn blinde vlekken. Dat houdt mij open, scherp en transparant.

Wordt jij nu ook wel eens moe van alles zelluf willen doen. En zou je graag eens met iemand praten over zaken die je bezighouden vanuit je gezin of vanuit jezelf dan ben ik graag jouw coach die open, transparant en zonder oordeel even met je meekijkt totdat je het weer (een tijd) zelluf kan.

Carola Munster | Praktijk MooiLeven | www.mooi-leven.nu | ‘s-Hertogenbosch